فرار تدریجی شاهزادگان آل سعود از سرزمین حجاز

با افزایش اعتراضات مردمی در سرزمین حجاز و رسیدن موج بیداری اسلامی به عربستان سعودی، پس از آنکه برخی از شاهزادگان خاندان آل سعود اقدام به خروج اموال خود از عربستان نموده اند این بار نوبت به فرار برخی از این شاهزادگان از این کشور شد.

بنابر خبری که هفته نامه فلسطینی المنار منتشر نمود منابع آگاه در ریاض فاش نمودند که تا کنون تعدادی از شاهزادگان ال سعود از ترس انقلاب مردمی در سرزمین حجاز و بخصوص منطقه قطیف از این کشور خارج شده اند.

این در حالی است که در پی دستگیری "آیت الله نمر باقر النمر" مردم خشمگین و معترض منطقه شرق عربستان به خیابان ها ریخته و با سر دادن شعار " ملت خواستار سقوط و سرنگونی آل سعود است" ، انزجار خود را از این اقدام وقیحانه آل سعود نشان دادند.

نیروهای آل سعود هم در واکنش به این تظاهرات، به سوی مردم بیگناه آتش گشود و در این درگیری ها دهها تن از مردم استان قطیف شهید و مجروح شدند. بر اساس آخرین اطلاعات به دست آمده تاکنون 4تن بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسیدند که آخرین اخبار به دست آمده حاکی از آن است که جسد چهارمین شهید قطیف وقتی به دست نیروهای آل سعود افتاد، آنان جسد این جوان 18 ساله را مثله کرده و در دستشویی انداختند که این بیانگر اوج وحشی گری سعودی ها است. به این ترتیب بعد از این جنایات هولناک آل سعود، روز به روز بر انگیزه مردم شرق عربستان برای ادامه انقلاب تا رهایی از رژیم آل سعود افزوده می شود.

اسلام تایمز در این خصوص نوشت: در حالی شاهزادگان سعودی چمدان به دست آماده فرار از عربستان هستند و انقلاب مردم قطیف خواب را از چشمان آنان ربوده است که مقامات ریاض برای مقابله با مردم این منطقه کارشناسان و مشاوران امنیتی و نظامی از رژیم صهیونیستی و آمریکا به کشور خود دعوت کردند تا اولا به آنان در چگونگی سرکوب قیام این مردم انقلابی راهکار ارائه دهند و از سوی دیگر همینان بر عملیات شکنجه بازداشت شدگان در زندانها نظارت داشته باشند.

حتی در این راستا یعنی مقابله با قیام مردمی و اتخاذ تدابیری بازدارنده برای به عقب نشاندن مردم از ادامه قیام، برخی از مقامات مسئول عربستان شخصا بر روند عملیات شکنجه در زندان ها نظارت دارند. از جمله آنان " متعب بن عبدالملک " یکی از شاهزادگان سعودی است که خود شخصا بر عملیات کشتار و روند برپایی بازداشتگاهها به منظور دستگیری شمار زیادی از انقلابیون عربستانی نظارت دارد.

ورود شمار زیادی نیروهای امنیتی و حتی تک تیراندازها به شرق عربستان نیز تلاش دیگری از سوی آل سعود برای مهار کردن انقلاب مردمی در این منطقه به شمار می رود.

به گفته منابع آگاه این تک تیراندازها دستور دارند که با تظاهرات کنندگان با قدرت و شدت هر چه بیشتری برخورد کنند. اما آل سعود هم که تاکنون دست به همه این اقدامات زد بداند که بی هیچ شک و شبهه ای شراره آتش خشم انقلابیون عربستانی به زودی دامن آنان را خواهد گرفت و در نتیجه شاهزادگان و وابستگان به این خاندان در چشم برهم زدنی از ترس جان خود خاک کشورشان را ترک می کنند.

---

منبع: پایگاه خبری تحلیلی

اس ام اس جدید امام زمان و روز جمعه

تفعل زدم نیمه ی شب به قرآن / کتابی که از وحی شیرازه دارد

برای دلم آیه ی صبر آمد / ولی نازنین ،صبر ، اندازه دارد . . .

(اللهم عجل لولیک الفرج)

.

.

.

این همه لاف زن و مدعی اهل ظهور پس چرا یار نیامد که نثارش باشیم

سالها منتظر سیصد و اندی مردانیم آنقدر مرد نبودیم که یارش باشیم

اگر آمد خبر رفتن ما را بدهید به گمانم که بنا نیست یارش باشیم . . .

.

.

.

آقا بیا به خاطر یاران ظهور کن / ما را از این هوای سراسیمه دور کن

وقتی برای بدرقه ی عشق میروی /  از کوچه های خلوت ما هم عبور کن . . .

.

.

.

تکسواری جمعه می آید ز راه / مردم آخر کی ببینم یک نگاه . . .

.

.

.

یااباصالح (مهدی‎(‎ ازپرده برون آی که دلم غرق تمناست

تقصیردلم نیست تماشای توزیباست . . .

• 
  
•  

کفتر بازی

در صفحه 326 کتاب رجال کشّی که از مهم‌ترین منابع رجالی ماست، آمده که :
 
أنّ عدّتاً مِن اهل الکوفة کَتَبوا إلی الصّادق علیه السلام فقالوا انّ المُفضّل یجالس الشّتار و اصحابَ الحَمام.

عده‌ای نامه نوشتند به امام صادق(ع) و گفتند که مفضل با لات و لوت‌ها و کفتربازها می‌چرخد.
 شما نامه‌ای به مفضل بنویس تا خودش را جمع و جور کند.
بالاخره برای تیپ علما و اصحاب شما این جریان خوب نیست.
 
حضرت نامه نوشتند و سرش را هم مهر و موم کردند و گفتند این را به دست مفضل برسانید.
امام نامه را به دست یک سری از بزرگان اصحاب دادند تا به مفضل برسانند.
آنها می‌روند کوفه نامه را می‌دهند به مفضل.
او نیز نامه امام را باز می‌کند و جلوی بقیه شروع می‌کند به خواندن.

امام فرموده بودند بسم الله الرّحمن الرّحیم، این لیست خرید من است. بخر و بیاور.
اینها تعجب می‌کنند که این چه نامه‌ایست. صورت مسئله چه بود و این نامه چیست. نامه را می‌چرخانند
 
 دارَ الکتاب إلی الکُل.
همه می‌بینند که لیست خرید است.
و لم یذکُر قلیلاً و لاکثیراً بِما قالوا فیه.
 امام چیزی از بحثی که مفضل با کفتربازها می‌چرخد نیاورده است.
مفضل به این‌ها می‌گوید به هر حال امام لیست خرید داده چه کار می‌کنید؟(کمک می کنید تا تهیه کنیم؟)
 
می‌گویند که خوب این پول زیادی می‌خواهد.
هذا مالُ العَظیم حتی ننظر و نجمع و نَحمِل الیک و لم نُدرک الا نراک بعد نَنظُر فی ذلک.
خلاصه‌ اینکه ما اول باید برویم یک سری کمیسیون‌های اقتصادی تشکیل دهیم و مطلب را بررسی کنیم.
 
جلساتی با هم می‌گذاریم و نتیجه جلسات را به تو می‌گوییم.
بعداً بررسی می‌کنیم که این صورت خرید امام را چه طور بخریم.
می‌گویند می‌رویم مدینه یک سری جلساتی می‌گذاریم و می‌آییم. این را می‌گویند و می‌روند.
و أرادوا الانصراف
همین که می‌خواهند بروند مفضل می‌گوید : نه! ناهار را باشید و بعد بروید.
 فَحَبسهم لغذائِه و وجّه المفضل الی اصحابه الذین سَعَوا بهم.
بعد مفضل می‌رود همان قومی که به آنها سعایت شد،
همان کفتربازها را می‌آورد،
 
فجائوا فقرأ علیهم کتابَ ابی‌عبدالله علیه السلام.
برای آنها نامه امام را می‌خواند و می‌گوید امام نامه نوشته است
این نامه امامتان است، چه کار می‌کنید؟
می‌روند و هنوز غذای آن مهمان‌ها تمام نشده برمی‌گردند و پول‌ها را جلوی مفضل و این‌ها می‌ریزند.
قبلَ أن یَفرُقَ هولاءِ من الغذات. فقال لهم المفضل تأمرونی ان اطرُدَ هولاء مِن عندی؟
 
مفضل می گوید :
شما می‌گویید من اینها را از دور خودم برانم!!!؟
تَظُنون ان الله تعالی یحتاج الی صلاتِکم و صومِکم.
گمانتان بر این است که خدا محتاج نماز و روزه شماست؟
کار امام را راه بیندازید.

---

منبع وبلاگ شیعه سیاسی

امام رضا (ع) و روزهای آخر ماه شعبان

در کتاب شریف المراقبات تالیف عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی قدس سره که یک برنامه کامل خودسازی است در بخش ایام پایانی ماه مبارک شعبان یک حدیث زیبا از امام رضا علیه آلاف التحیة و الثنا نقل می کنند که بحث از آمادگی برای ماه مبارک است همان ماهی که بنا بر گفته امام مجتبی(ع) یک مسابقه بزرگ الهی است که یک عده پس از آن پیروز و یک عده شرمنده اند؛وارد شدن در همچنین مسابقه و امتحان بزرگی مطمئنا نیاز به کسب آمادگی دارد که این کلام زیبای امام هشتم به ما می آموزد که در این چند روز باقیمانده تا ماه رمضان برای آمادگی بیشتر چه کنیم؟

اباصلت نقل کرده است که در آخرین جمعه از ماه شعبان بر ابالحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام وارد شدم ،ایشان به من فرمود: ای ابا صلت! بیشتر از شعبان گذشت و این آخرین جمعه آن است ، در این باقیمانده  ماه تقصیر های گذشته ات را تدارک کن و بر آنچه به کارت می آید اقبال نما و بسیار در دعا و استغفار و تلاوت قرآن بکوش و از گناهان خویش به سوی خدا توبه کن تا ماه رمضان که فرا می رسد تو برای خدای عزوجل مخلص باشی، امانتی که برگردن داری ادا ساز،هر کینه ای در قلبت از برادران مومنت می باشد آن را بر انداز و هر گناهی بر تو مانده که مرتکب آن شده باشی آن را از دل ریشه کن ساز و از خدا بپرهیز و در آشکارا و پنهان بر او توکل نمای؛چه آنکه خود او فرمود " و من یتوکل علی الله فهو حسبه ان الله بالغ امره قد جعل الله لکل شیء قدرا" یعنی آنکس که بر خدای توکل کند خدا او را بس است که خدا امر خود را به انجام می رساند و برای هر چیزی اندازه ای قرار داده است.

و در مابقی این ماه زیاد بخوان : "اللهم اِن لم یکُن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فیما بقی منه"زیرا خدای تعالی در این ماه به احترام ماه رمضان گردن هایی را از آتش جهنم آزاد می سازد.

---

منبع: سایت خبری مشرق نیوز

دیدگاه های مختلف در باب حجاب زنان و دختران محجبه ایران اسلامی

مارتین ایندیک محقق آمریکایی اسلام و آمریکا:

دیگر وقت آن نیست که دانشجویان را به خیابان ها بکشانیم، بلکه باید چادر را از سر زنان برداشت و از این طریق می توان نظام اسلامی ایران را نابود کرد.

یکی از مقامات بلند پایه آمریکایی :

هر زن چادری در کوی و برزن ایران ، به منزله پرچم جمهوری اسلامی است . لذا ما برای براندازی این نظام باید این حجاب را سست کنیم.

میشل هوِیلیک نویسنده فرانسوی :

جنگ بر ضد اسلام با کشتن مسلمان ها فایده ای ندارد. فقط با فاسد کردن آنها می توان به پیروزی دست یافت . پس باید به جای بمب بر سر مسلمانان ، دامن کوتاه بریزیم.

مستر همفر جاسوس انگلیسی در کشورهای اسلامی:

زنان مسلمان دارای حجابی محکم هستند که نفوذ فساد در میان آنها ممکن نیست؛ بنابراین باید آنان را فریب داد و از زیر چادر بیرون کشید.
پس از آن که زنان را از چادر بیرون آوردیم ، باید جوانان را تحریک کنیم که دنبال آنها بیافتند تا در میان مسلمانان فساد رواج یابد ؛ و برای پیشبرد این نقشه ، لازم است اول زنان غیر مسلمان را از حجاب بیرون آوریم تا زنان مسلمان از آنان یاد بگیرند .


یک خاخام یهودی به نام «مرد خای فرومار»معتقد است:

سه راه حل برای پایان درگیری اسرائیل با مسلمانان وجود دارد وبهترین آنها نفوذ به قلب وعقل آنهاست در این راه باید سازمانهای صهیونیستی در اسرائیل وتمام جهان ، تلاش خود را برای غیر مذهبی کردن کشورهای اسلامی بکار گیرند؛ به طوری که همه اصول،آموزشها وتاریخ اسلام در این کشورها ازبین برود واین اقدام را باید از طریق انتشار فرهنگ بی بند وباری در جوامع اسلامی انجام داد.

این اقدامات باعث می شود تا اسلام از قلب مسلمانان بیرون برود وجامعه آنها به یک جامعه سکولاریستی محض تبدیل شود. در این راستا ارتباط مسلمانان با غرب را باید با جدید ترین تکنولوژی جنسی وبی بند وباری انجام داد و در این راه ،باید از اینترنت وترویج فیلم های جنسی که جوانان مسلمان را به غرب نزدیک تر و از فرهنگ اسلامی دورتر میکند استفاده کنیم.

این راه حل یک راه حل سحرآمیز است و باید از طریق شبکه های ماهواره ای زنان مسلمان را به سمت آرایش کردن و پوشیدن لباسهایی خاص تحریک کرد تا با این روش،راهی برای تحریک مردان مسلمان ایجاد شود.

پی نوشت:

- این روزها چادر مد نیست، یعنی کسی به جهت مد از چادر استفاده نمی کنه یا افرادی که بخواهند به این جهت از چادر استفاده کنند خیلی خیلی کم هستند اما در هر صورت کیفیت ها خیلی بالاتر رفته، این پارچه ی سیاه این دنیا سپر است آن دنیا هم سپر، یکی برای گناه و دیگری آتش. خنکای بهشت گوارایتان باد دختران چادری...

- آنانکه رفتند خود را خرج حسین(ع) کردند و آنانکه ماندند، باید خود راخرج امام زمانشان کنند و گرنه، خرج جاهلیت مدرن می شوند . (شهید شعبانی)

وضعیت شیطان در ماه مبارک رمضان!

                             یا اله الخلق یا رب الفلق ***** ای خدای انجم و شمس و شفق

                از تو می خواهم در این ماه شریف  ***** چشم پوشیدن ز جرم ما سبق

یکی از مشکلاتی که نوع بشر و به خصوص شخص مسلمان به آن دچار است، وسوسه شیطان می باشد. رمضان ماهی است که در آن شیاطین در غل و زنجیر هستند و چون نمی توانند کسی را وسوسه کرده و بیازارند، فقط فریاد می کشند. اگر اذن خدا نبود شیطان قادر به وسوسه آدمی نمیگشت.

وسوسه شیطان بنوعی فرصت سخاوت انگیز خداوند به بنده های خویش است. بدین معنا که هر که بر وسوسه او غلبه کند "جهاد اکبر" کرده است. بدون وسوسه، دیگر اطاعت از خدا یک طرفه و بدون اختیار خواهد شد و هیچ لطفی نخواهد داشت. وقتی هم که اطاعت اجباری گردد، دیگر نیازی به وحی، ماموریت الهی (نبوت و امامت)، بندگی و دین نخواهد بود. جهان بدون وسوسه یعنی جهانی که در آن دین، بندگی، ذات بشیر و نذیر و نظیر آنها وجود ندارد.

ماموریت شیطان وسوسه و گمراه ساختن است. آنهایی که این را می دانند بدون ترس از خواسته شیطان پای را در راه گذارده و به هدف می رسند. اما آنهایی که با حقیقت موضوع آنشا نیستند، گمراه شده و پای را در دام او می نهند. شیطان در آغاز وسوسه کرده سپس زخم میزند. آشکار است که او بدون اذن پروردگار قادر به کاری نخواهد بود. خداوند به کسانی که که توسط شیطان فریفته می شوند فرصت بازگشت می دهد و اگر قدر این فرصت دانسته نشود، آنگه شیطان است که کنترل او را به دست می گیرد. چنان چه در قرآن کریم آمده است: "همانا شیاطین را دوستان منکران قرار دادیم." (سوره اعراف: آیه ۲۷)

خداوند در ماه رمضان شیطان را چون سگی رام در بند می کند. این سگ فقط از دور پارس می کند. اما اگر با دستان خود زنجیرش را باز کنید، خداوند اجازه می دهد بر شما چیره گردد. سوالی مطرح می شود: "اگر فرشتگان مبرا از گناه هستد، پس چرا شیطان گناه کرد؟" پاسخ این که شیطان از اجنه است و فرشته محسوب نمی شود. او جنی بود در میان فرشتگان. فرشتگان مبرا از گناه هستند. اما جن گاهی اطاعت دارد و گاهی عدم اطاعت. اگر خداوند کسی را رها کند، شیطان از راه جسمانی و نفسانی بر او چیره می گردد. خداوند نیروی نفسانی او را در اختیار شیطان قرار می دهد.

بـاز هـوای سحرم آرزوست ***** خلوت و مـژگان تـرم آرزوست

                           شکوه ی غربت نبرم این زمـان ***** دست تو و روی تو ام آرزوست 

                                

تو سر زدی و  به ما نگاهی داری ***** در خانه اهل عشق، راهی داری
     قربان تو و هلال ابروی تو، من ***** ای ماه خدا چه روی ماهی داری!

همه چیزهایی که می‌نویسید، حساب می‌شود

داستانش را شنیده‌اید. لات عرق‌خوری بود که نیمه‌شب جلو واعظ منبری معروف را گرفت که همین‌جا وسط کوچه باید روضه بخوانی. گفت اینجا نمی‌شود روضه خواند، منبر می‌خواهد و... . گفت خودم منبر می‌شوم. چهار دست و پا افتاد که روی کمرم بنشین و بخوان.

واعظ منبری می‌ترسید. طرف هم گردن‌کلفت بود، هم مست. خب ترس هم دارد. گفت روضه عباس بخوان، خواند. روضه قاسم بخوان، خواند. روضه علی‌اکبر بخوان، خواند. هی بخوان، خواند. کم‌کم مردم دور اینها جمع شدند.

کسی‌که این را نقل می‌کرد، پیرمردی بود در محله ما. یک نفر بود در محله ما؛ حاج‌ میرزا قصاب رییس گردن‌کلفت‌های محله. در جریان 28 مرداد مثل طیب، از گردن‌کلفت‌هایی که در تهران کسی بودند. آن شب، حاج ‌میرزا قصاب و چند نفر دیگر آمدند. ایستاده بودند. واعظ روضه می‌خواند و گفت آقا من را از دست این آدم لات نجات بده. ده- بیست تا روضه خواندم. آدم نمی‌تواند این‌قدر روضه بخواند. اینها گفتند ولش کن. حالا او چهار دست و پا افتاده و گریه می‌کند.

یکی از دوستان ما که با این آدم خویشاوندی داشت، می‌گفت خب این‌طور که نمی‌شود زندگی کرد. زنش از او طلاق گرفته بود. یک‌دفعه بی‌هیچ دلیل، کاملا این کارها را کنار گذاشت، بعد فوت کرد.

خدا شراب‌خور را می بخشد اما کسی که با دین و عفت و مردم بازی کند...

می‌شود. ممکن است کسی یک عمر شراب خورده باشد و خدا او را ببخشد. اما اگر کسی با دین و اعتقاد و عفت مردم بازی کند. این کارهایی که بعضی روزنامه‌ها و رسانه‌ها می‌کنند، هیچ‌وقت بخشیده نمی‌شود. اصلا امکان ندارد.
داستان کسی است که دید کارش نمی‌گردد. شیطان گفت ادعای پیغمبری کن. ادعا کرد و عده‌ای هم به او گرویدند. گفت عجب غلطی کردیم. پشیمان شد و توبه کرد. نمی‌شود. باید اینهایی که به دین تو بودند و از دنیا رفتند، زنده کنی و برشان گردانی.

این کار، خیلی دقیق است. مواظبت می‌خواهد. به همدیگر کمک کنید. به هم بگویید این کلمه‌ای که نوشتی، بار منفی دارد. این را به هم بگویید. بگویید بارک‌الله، آفرین، این را خیلی خوب نوشتی. به هم کمک کنید. از کار رفیق‌تان هیچ نگذرید. از کار خودتان هم نگذرید. حتما یادآوری کنید، بگوید و نگذارید اشتباه کند.

آن‌ طرف کار قیمت ندارد. اگر بتوانید یک ‌نفر را هدایت کنید. می‌گویند اگر آنچه آفتاب بر آن می‌تابد، طلوع و غروب می‌کند. همه اینها طلا باشد و در راه خدا بدهید. این کار با هدایت یک نفر، قابل مقایسه نیست. هدایت خیلی قیمت دارد. کسانی که کار هدایتی کرده‌اند، عالمان می‌گویند بعد از پیامبران می‌نشینند. جایگاه‌شان اینجاست. از این طرف، این‌همه خطر دارد. از آن طرف این‌قدر قیمت دارد.

غرض نداشته باشید

اشتباه نکردن، چیزی لازم دارد. باید هیچ غرضی نداشته باشم. اگر نانم لنگ است، غرض دارم. رفیقی داشتیم. فشار آوردیم برود دانشگاه درس بخواند. گفت معلم دانشگاه نامربوط گفت، خیلی نامربوط.. گفتم می‌خواستی چیزی بگویی. گفت نمره! آخر ترم نمره دارد.

این غرض است. وقتی غرض دارم، پایم لنگ می‌شود. می‌گفتند همه اگر ترشی بخورند، دندان‌شان کند می‌شود، قاضی اگر شیرینی بخورد.

اگر آدم بی‌غرض باشد، نجات پیدا می‌کند. آبرو، یک غرض بزرگ است. نان زن و بچه، یک غرض بزرگ است. کار داشته باشم یا بی‌کار شوم، یک غرض بزرگ است. رفیقی داریم - خدا حفظش کند. قبل از انقلاب دیپلم گرفته بود. شاگر اول هم شده بود. مثلا شاگرد اول تهران بود. دانشگاه نرفت.

بعد از انقلاب، جنگ شد و رفت جنگ. بعد از جنگ رفت دانشگاه. می‌خواست جامعه‌شناسی بخواند. حالا چرا جامعه‌شناسی؟ نمی‌دانم.

گفت اینها چیزهایی می‌گویند که من قبول ندارم. ولی به‌ جایی لطمه نمی‌زند، می‌خوانم و می‌شوم بیست. اگر از بیست بیشتر داشتیم، می‌شد. یک روز استادی آمده بود سر کلاس، برادر همین آقا یکی- دو سال پیش روسری از سر دانشجو کشید. دو تا برادر حلال‌زاده بودند!

گفت دیدم استاد سر کلاس از «نظم نوین جهانی» دفاع می‌کند. اول رواج این حرف‌ها بود. کمی صحبت کرد، گفتم آقا اینجا رادیو آمریکاست؟ گفت: نه، اینجا کشور دموکراسی است. هرکس می‌تواند هرچیزی بگوید.

گفته بود ما برای شرف‌مان هشت سال جنگ کردیم. دعوای‌شان شد. این دوست ما هم آدم زبان‌داری است. هروقت به هم می‌رسیم، تقریبا تمام مدت او حرف می‌زند. کم نیاورده بود. گفت از این درس گذشتم. آیا قبول می‌شوم یا نه، غرض است. از این غرض گذشتم. برای یک کسی. آن کس حساب دارد. حساب می‌کند، فراموش نمی‌کند. گذشتی که یک روز کرده‌اید، از درس، آبرو، شغل گذشتی، فراموش نمی‌کند.

گفت مدتی بعد از گرفتن لیسانس گذشتم. کلاس تمام شد. بحث ادامه داشت و او ول نمی‌کرد. جنگ این دو تا به روزنامه‌ها کشید. آن ‌وقت‌ها خوشبختانه فقط دو تا روزنامه داشتیم؛ اطلاعات و کیهان. آمدند کمک. دانشکده پشت سر استاد ایستاد. بعد دیدند زور این طرف زیاد است، دانشکده کنار رفت. دانشگاه تهران پشت آن استاد ایستاد. دانشگاه دید نمی‌شود، کنار کشید. از این یک نفر گذشتند و آن آقا حذف شد.

تلافی موضوع را در دوره فوق‌لیسانس درآوردند. کل پرونده با همه سند و مدارک تحصیلش گم شد. کارمند‌های دانشکده علوم اجتماعی علیه او شهادت دادند که آمده توی دانشگاه چاقو کشیده و... .

غرضم همان‌جاست که وقتی کار سخت شد، از آن درس گذشت. سخت‌تر شد، از لیسانس گذشت. این، بی‌غرضی است. آدم بی‌غرض زمین نمی‌خورد.

آبرو، برای من غرض است. خدا پیش نیاورد آبرو یک ‌طرف باشد، دین یک طرف.از آبرویت برای دینت می‌گذری؟ نمی‌گذری. از پولت برای دینت می‌گذری؟ نمی‌گذری. از شغلت؟ می‌گذری.

زن ترکیه ای

• در زمان طاغوت زنی از کشور ترکیه که در فسق و فساد به نام بود برای اجرای یک نمایش در ایران به فرودگاه مهرآباد تهران وارد شد و جمعیت فراوانی به استقبال این زن آمدند.یک روز که برای او برنامه گردش می‌گذارند همین طور که در خیابان های تهران گردش می کند زنی را با چادر می‌بیند و می‌گوید: این زن چرا این طوری است؟ می گویند: این خانم چادر به سر دارد. می گوید این چیه روی سرت انداختی؟ پاسخ می‌دهد این حجاب من است. می‌گوید:‌ آیا می‌شود یک دقیقه به من بدهی تا به سرم بیاندازم؟ پاسخ می‌دهد نه من که نمی توانم چادرم را در انظار عمومی از سرم بردارم این جا نمی‌شود.
• می‌گوید:‌ کجا می‌توانم این چادر را به سر کنم؟ پاسخ می‌دهد باید به جایی برویم که در دید نامحرم نباشیم. به جای مخصوصی می‌روند و این خانم ایرانی چادرش را به آن زن می‌دهد که به برهنگی و فساد مشهور بود. و او چادر را بر سر می‌اندازد و می‌گوید: عکس من را بیندازید تنها لحظه‌ای که در زندگی احساس آرامش کردم همین لحظه بود که در چادر بودم. عکس این خانم را با همین چادر در تمام مجلات زن زمان طاغوت منتشر کردند.

• ---

• منبع وبلاگ محجبه ها فرشته اند به نقل از کتاب حجاب در عصر ما
• 

چرا اهل سنت با رجعت مخالف است!؟

رجعت‌” به عقیدة امامیه و شیعیان عبارت از آن است که خداوند متعال به هنگام ظهور امام زمان حضرت مهدی‌ عجل الله تعالی فرج گروهی از شیعیان و مؤمنان راستین را که پیش از قیام آن حضرت از دنیا رفته‌اند، به دنیا باز می‌گرداند تا آنان به پاداش یاوری و همراهی و درک حکومت آن وجود مقدّس نائل آیند و نیز برخی از دشمنان اهل‌بیت‌ علیم السلام را زنده می‌کند تا از ایشان انتقام گرفته شود و بدین ترتیب روشنی حق و بلندی مقام و مرتبه پیروان حق را بنگرند و اندوهگین شوند. ( ر.ک‌: بحارالانوار، علامه مجلسی‌;، ج‌، ص ۱۳۸، مؤسسة الوفأ، بیروت‌. )

به همین خاطر اهل سنت اعتقاد به رجعت را مردود می‌دانند زیرا اگر چنین عقیده‌ای را بپذیرند، به معنای آن است که خلفای آن‌ها در اشتباه بوده و در گروه دشمنان اهل‌بیت‌ قرار گرفته و حوادث و امور مربوط به رجعت بر آن‌ها تطبیق می‌شود، از این رو تلاش کرده‌اند که با استدلال‌هایی همچون مخالف بودن رجعت با سنت عمومی الهی‌، بی هدف بودن رجعت و… عقیده به رجعت را بی اساس جلوه دهند غافل از آن که رجعت بر خلاف سنت عمومی الهی نبوده و در امت‌های گذشته نیز روی داده و شماری از انسان‌ها بعد از مردن به همین جهان بازگشته و دوباره رفته‌اند پس نمی‌توان مسأله رجعت را یک سنّت صد در صد کلی تخلف‌ناپذیر الهی دانست‌.
و افزون بر این‌، بر رجعت اهدافی مترتب است از جمله‌:
۱٫ رجعت به منظور مشاهدة عزت اسلام و حق و از طرفی نشان دادن ذلّت کفر و دشمنی با اهل‌بیت پیامبر اکرم‌می‌باشد و نشانة تحقق یافتن وعدة الهی و حق بودن آن است‌.
۲٫  با رجعت گناهکاران وکافران در دنیا عذاب‌ها و کیفرهایی را که می‌بایست ببینند، می‌بینند و کیفرهای دنیوی آن‌ها در سازندگی و عبرت‌آموزی انسان‌ها در دنیا نقش اساسی دارد. و موجب خواری و سرافکندگی کسانی می‌شود که روزگاری با ظلم و زور و حق‌کشی حکومت می‌کرده‌اند.
و…

( ر.ک‌: رجعت از دیدگاه عقل‌، قرآن‌، حدیث‌، حسن طارمی‌، ص ۳ـ۷۰، انتشارات وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‌. )

بانام علی دهانت عطرآگین کن

بامهرعلی خانه ی دل آذین کن

گرطالب خوشنودی زهراهستی

برآن 3خلیفه لعنت ونفرین کن

با رجعت شکوهمند تو از خویش ،در نینوای عشق رمزی دوباره می شکفد و برترین نشانه توحید بر قطع خاک تجلی می کند . آه ای فراتر از تولد و مرگ . آن روز ناگزیر خورشید از فراز فرود خواهد آمد تا اینکه دستهای تو را نه ، خاک پای تو را ببوسد و آن روز چشمهای مرگ مجذوب کافران خواهد شد و انتقام همه را از ظالمان خواهی گرفت . به امید دیدن آن روز که خیلی نزدیک است .

من ز پا نشستم، من دل به تو بستم، یوسف زهرا سر بازار تو هستم...

  

سلام دوستان منتظر

نمیدونم از کجا باید شروع کرد... چی باید گفت... فقط میدونم اون قدیما، وقتی که بچه بودم، وقتی مینشستم پا روضه، وقتی سختی هایی که ائمه اطهار متحمل شده بودن رو میشنیدم، وقتی بی وفایی هایی که از مردم دیده بودن رو میشنیدم، اولین چیزی که به ذهنم میومد این بود:
اگه من توو اون زمان زندگی میکردم... اگه من اونجا بودم، کنار امامون... مگه میذاشتم که این همه سختی ببینن؟ مگه به احدی اجازه میدادم که بهشون بی احترامی کنن؟ مگه میذاشتم ..........
روزگار گذشت، بزرگ و بزرگتر شدم، رویاهای خوش کودکی جاشو داد به دغدغه های جوونی، دیگه مثل دوران کودکی زلال و بی ریا نبودم، دروغ و تظاهر عادی شد، همینطور غیبت و سخن چینی، و خیلی چیزهای دیگه به همراهش اومد.
من بودم و خودم و خودم... و همینطور پیش رفتم، تا جایی که به تهش رسیدم، دیدم خوشی ها رنگ باخته، دیگه چیزهای جذاب، جذاب نیست که هیچ، چندش آوره... اتفاقاتی افتاد برام که فهمیدم خدایی هم هست، نمیدونم چرا با اینکه همیشه بهم میگفتن که خدا خیلی خیلی به آدما نزدیکه، باورم نمیشد...
انگاری یاد دادن رو ازم گرفت، انگار استفاده از تجربه بزرگترها رو ازم گرفت، انگار فکرمو ازم گرفت، فقط میخواست خوش باشم، فقط میخواست درگیر باشم، شیطان رو میگم، شیطان اینارو میخواد، شیطان منو بسته بود، زنجیر کرده بود به هوس دنیا،
شنیدی میگن فقط کافیه استارت کار بخوره تا همه چی ردیف شه؟
استارت زندگی منم این فکر بود که خدایی هم هست، انگار توو جوونی دوباره متولد شدم، اینجا بود که خدا مهربونیشو بهم نشون داد، با اینکه بهش پشت کرده بودم ولی خیلی گرم منو تو آغوشش گرفت، شاید قبول کردن بعضی حرفها سخت باشه ولی من توو چند دقیقه خدا رو حس کردم، و اون چند دقیقه به تمام عمر بیست و خورده ای سالم میارزه، فهمیدم بد کردم، به خدایی که مهربونیش حد نداره بد کردم، ولی اون اونقدر مهربون بود و هست و خواهد بود که هیچ کس نمیتونه بیانش کنه، یه روز که با خودم خلوت کرده بودم برگشتم به کودکیم، یادم افتاد که توو رویاهام چقدر حامی امامان بودم، و اینجا بود که بغضم شکست، گفتم مگه همین حالا حضرت ولی عصر عج وجود نداره؟ مگه منو نمیبینه؟ مگه نمیخواد گناه نکنم؟ مگه نمیخواد به یادش باشم؟ ولی اما من چقدر حامیش بودم؟ چقدر در برابر کسایی که منکرش بودن ایستادم؟ من چه کاری براش کردم که پس فردا انتظار داشته باشم دستمو بگیره؟ تازه فهمیدم که چقدر دلم سنگه؟ تازه فهمیدم که ته بی وفایی ام ، میدونی چرا؟ با اینکه من با گناهام دل اماممو به درد میارم، با اینکه من اصلا به یادش نیستم، ولی ایشون به یاد من و بنده های گناهکارشه، برامون گریه میکنه، برامون دعا میکنه، از خدا میخواد که مارو برگردونه، برگردونه به جایی که هر بچه شیعه باید توو اون جایگاه باشه... ولی من و امثال من چی... هیچی...
اگه بخوام از بی وفایی هام بگم باید تا آخر عمرم بنویسم...
ولی دلم به یه چیز خوشه، میدونم خدایی دارم که بندشو دوست داره، میدونم چهارده معصوم مارو دوست دارن، میدونم اگه واقعا برگردم، خدایی هست که منو با آغوش باز بپذیره... امامانی هستند که هنوزم بهم امید داشته باشن... همیناست که دل گرمم میکنه، امیدوارم میکنه به زندگی... به نفس کشیدن و بودن... اگه اینا نباشه من میمیرم... بخدا میمیرم...
میخوام یه شعری رو براتون بنویسم که خیلی معروفه، اینو یه دوستم که مداحه برام توو محرم امام حسین ع خونده، الانم که من دارم این جملات رو مینویسم دوستم توو سفر کربلاست...
من که لیاقت ندارم، ایشالا برسه روزی که شما دوستان عزیزم همراه حضرت ولی عصر عج برید کربلا... کنار شش گوشه... کنار اماممون زیارت عاشورا بخونید... اگه رفتید به حال من گناهکار هم دعا بفرمایید...

ای که تویی آرام دلم، تشنه ی لطفت آب و گلم، نرگس نرجس به کجایی به کجایی؟
من ز فراغت همچو نی ام، تو چو بهاری من چو دی ام، تا به کجا از تو جدایی تو جدایی؟
ای روی تو ماهم، من دیده به راهم، بر سر راه تو نشستم که بیایی
ای که مسیحایی نفسی، من که ندارم جز تو کسی، من به تو مشغول و تو مشغول که هستی؟
ای که به اشک و زمزمه ای، قتل گهی یا علقمه ای؟ ، یا که در آن گوشه ی شش گوشه نشستی؟
من ز پا نشستم، من دل به تو بستم، یوسف زهرا سر بازار تو هستم...
یا صاحب الزمان... ادرکنی

جمعه ها برای منتظران آقا حال و هوای دیگری دارد

       

معمولاً جمعه ها برای منتظران آقا حال و هوای دیگری دارد

صبحش خیلی انرژی داره
اما یه خوف مرموزی هم داره، هر چه قدر از روز پیش میره، انرژیش کمتر میشه و خوفش هم با حزنی مرموز ظهور پیدا میکنه و یکی از ناراحت ترین و گرفته ترین حالات قلبی برای انسان در غروب جمعه ها به وجود میاد، یه غربت خاصی داره غروب جمعه
انگار زمین و زمان در حال گریه کردن هستند!!!!!
امّا خوب یه حدیث از خانوم فاطمه زهرا شنیدم که میتونه مرحمی باشه بر این حزن و غربت غروب جمعه ها

خانوم فاطمه زهرا به فرزندشون میفرمودند تا در عصر روز جمعه بر پشتبام خانه روند تا وقتی نیمی از خورشید غروب میکنه ایشون رو خبر کنند، بعد در مورد علت اینکار هم میفرمودند:
از پدرم محمد مصطفی (صلواتش یادتون نره دوستان) شنیدم که فرمود :
این ساعتی است که امکان ندارد مؤمنی به درگاه خدا دست به دعا بلند کنه مگر اینکه خواستش اجابت بشه!!!!!!!
خوب دوستان منتظر منظور من رو گرفتید دیگه!
از این به بعد بیاید توی اون آخرین ساعت روز جمعه با اون حزن و غربتش، از این نعمت الهی غافل نشیم و با تمام وجود اون موقعی که نیمی از خورشید غروب کرده بگیم

اللهم عجل لولیک الفرج و جعلنا من خیر انصاره و المستشهدین بین یدیه

خدایا فرج آقامون رو تعجیل فرما و مارا از بهترین یاورانش قرار ده و توفیق شهادت در راهش را به ما عنایت کن(شهادت و جان به جان آفرین تسلیم کردن در بین دستان یوسف زهرا توفیقی است وصف نشدنی، خدا قسمت طالبانش بفرماید)
یا علی

                            

منم سرگشته‌ی حیرانت ای دوست *** کنم یک باره جان قربانت ای دوست

میدونم پستم،میدونم بد کردم، میدونم هر وقت جمعه ها نامه ی اعالم رو می خونید شرمنده میشین...
ولی دلی دارم عاشق امام حسین(علیه السلام) و حضرت ابوالفضل(علیه السلام)....
آقا میگن هر وقت روضه ی عمه جانتان حضرت زینب(سلام الله علیه) خونده میشه،شما به اون محفل سر میزنید...
آقای غریبم تو رو جان عمه جانتان یک نگاه به ما و تالارمون بکن(آقا به من گناه کار نگاه نکن)،ببین چه درد دلایی با شما کردن،ببین چه دلایی با شما گره خورده...
آقا مارو در مسیرمون ثابت قدم نگه دار...
شما که خوب میدونید چه دامهایی در برابر ما عاشقانتون پهن کردن،فقط یک نگاه ما رو تا ابد عبد کوی شما میکنه...
...

منم سرگشته‌ی حیرانت ای دوست *** کنم یک باره جان قربانت ای دوست

تنـــی نـــاسـاز شـوق وصـل کـویت *** دهم سر بر سـر پیمانت ای دوست

دلــی دارم در آتــش خـــانه کــــرده *** میـــان شعـــله هـــا کـاشانه کـرده

دلـــی دارم که از شــــوق وصـــالـت *** وجـــودم را ز غـــم ویـــــرانه کــرده

مـــن آن آواره‌ی بشــکسـته حــالـم *** ز هجـــرانت بـــتـــــا رو بـــــر زوالـم

منــم آن مـــرغ ســـرگــردان و تنهـا *** پریشــان گشته شد یکبـــاره حـالم

سـحـر ســـر بـــر سـرسجاده کردم *** دعــــایی بهــــر آن دلـداده کـــــردم...

ألا یا أیّها المهدى، مدامَ الوصل ناوِلها

  دو غزل از مولانا فیض کاشانى

 ألا یا أیّها المهدى، مدامَ الوصل ناوِلها

که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکل‏ها

 صبا از نکهت کویت نسیمى سوى ما آورد

زسوز شعله ى شوقت چه تاب افتاد در دل‏ها

 چو نور مهر تو تابید بر دل‏هاى مشتاقان

زخود آهنگ حق کردند و بر بستند محمل‏ها

 دل بى بهره از مِهرت، حقیقت را کجا یابد

حق از آیینه ى رویت، تجلّى کرد بر دل‏ها

 به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبّان را

زتقوا داد زاد ره، زطاعت بست محمل‏ها

 به حق سجاده تزیین کن، مَهِلْ محراب و منبر را

که دیوان فلک صورت، از آن سازند محفل‏ها

 شب تاریک و بیم موج و گردابى چنین هایل

زغرقاب فراق خود رهى بنما به ساحل‏ها

 اگر دانستمى کویت، به سر مى‏آمدم سویت

خوشا گر بودمى آگه، زراه و رسم منزل‏ها

 چو بینى حجت حق را، به پایش جان فشان‏اى فیض

متى ما تَلق مَن تَهوى، دَعِ الدّنیا و أهمِلها

    ×       ×       ×

 دل مى‏رود زدستم صاحب زمان خدا را

بیرون خرام از غیب، طاقت نماند ما را

 اى کشتى ولایت، از غرق ده نجاتم

باشد که باز بینم، دیدار آشنا را

 اى صاحب هدایت، شکرانه ى ولایت

از خوان وصل بنواز، مهجور بینوا را

 مست شراب شوقت، این نغمه مى‏سراید

هاتِ الصبوح حیّوا، یا أیّها السّکارا

 ده روزه مهر گردون، افسانه است و افسون

یک لحظه خدمت تو، بهتر زملک دارا

 آن کو شناخت قَدْرَت، هرگز نگشت محتاج

این کیمیاى مهرت، سلطان کند گدا را

 آیینه ى سکندر، کى چون دل تو باشد

با آفتاب تابان، نسبت کجا سها را

 در کوى حضرت تو، فیض ار گذر ندارد

در بارگاه شاهان، ره نیست هر گدا را

نامه‏اى به «موعود»

 مدّتهاست که منتظرِ آمدنت هستیم. مى‏بینى چقدر انتظار مى‏کشیم! امّا تو در بینِ ما نیستى! امّا نه مادر مى‏گوید: آقا در بینِ ما هست و این ما هستیم که نمى‏توانیم ایشان را درک کنیم، چون ما بنده‏هاى گنهکارى هستیم. اصلاً خانه ما بدونِ حضورِ تو جورِ دیگرى شده، گلهاى باغچه خانه‏مان پژمرده‏اند و شکوفه‏اى ندارند و... تو گفته‏اى که: خواهى آمد و من سالهاست که منتظرِ حضورت هستم. هر روز به استقبالِ روزى که خواهى آمد، غروب‏ها مى‏روم روىِ ایوان خانه‏مان. روىِ چهارپایه سفیدم مى‏نشینم تا وقتى آمدى مانندِ شبنمى بر گلبرگِ وجودت باشم؛ سر در آغوشِ مبارکت بگذارم و با دیده‏هاى پُراشک، از درددلهایم برایت بگویم.

 آقا جان! دیگر بزرگ شده‏ام، امّا هنوز تو نیامده‏اى. دوست دارم وقتى قرار شد که بیایى همه چیز را فرا گرفته باشم تا تو را بهتر بشناسم، آنگاه جزو یارانِ منتظرت باشم.

 ...در خانه‏مان تنهاى تنهایم و این یادِ توست که مرا از تنهایى درمى‏آورد. ما همه‏مان یعنى بابا و مامان، خودم و برادرم هِزارجور حرف داریم که با تو مى‏گوییم و تو فقط از آن سوى مهتاب و از پشتِ ابرهاى سفید به ما لبخند مى‏زنى. وقتى مادر براى آمدنت اشک مى‏ریزد تو صحبتهایش را مى‏شنوى. این را مادر به من گفته.

 امروز، جمعه است. پدر مى‏گوید: جمعه اختصاص به آقا و مولایمان دارد و من هم به اُمید آنکه در این روز بیایى جورِ دیگرى مى‏شوم. دلم را مهربانتر مى‏کنم، براى این کار از مادر، محبّت را قرض مى‏گیرم و قلبم را قاب تا از خوشحالى نپرد! دست و صورتم را هم مى‏شویم، موهایم را شانه مى‏کنم، لباس مرتّبى مى‏پوشم و جیب‏هاى شلوارم را از گل‏یاس پُر مى‏کنم. تو دوست دارى که ما اینگونه باشیم. باغچه‏ها را تمیز مى‏کنم و حیاطِ خانه را آب و جارو، پنجره‏هاى خسته‏مان را هم دلدارى مى‏دهم و گلدانهاى کُهنه را از زیرزمین مى‏آورم، داخلشان شمعدانى مى‏کارم و مى‏گذارم لبِ پنجره‏ها، روى هر کدام از پله‏هایمان را گلدانهاى یاس مى‏گذارم و دست به دعا برمى‏دارم!

 شب شده است امّا هنوز تو نیامده‏اى. باران شروع به باریدن کرده است و لباسهایم را خیس کرده. پنجره‏ها دوباره گریه‏شان مى‏گیرد و گلهاى باغچه به‏هم‏مى‏خورند. پدر، چراغها را روشن مى‏کند و من پنجره‏ها را مى‏بندم و مى‏روم روى ایوان، روى چهارپایه سفیدم مى‏نشینم.

 چقدر حیاطِ خانه‏مان، روزهاى جمعه و شب‏هاى بارانى‏اش زیبا مى‏شود و اصلاً جمعه‏ها زیباست! گرماى وجودم با گرماى سوزهاى گریه مادر چقدر دلچسبند و من تصمیم مى‏گیرم که از این به بعد، در نمازهایم بیشتر صدایت کنم تا زودتر بیایى و جمعه‏ها این قدر انتظارت را نکشم.

 مى‏خواهم مثل تو شوم، مى‏دانم که نمى‏شود امّا من تصمیمِ خودم را گرفته‏ام. پس زودتر بیا.